Metallica - Death Magnetic

[Hydrogen]

Metallica dinleyip, load, reload, st. anger gibi albumlerden haz etmeyenler icin. Trash dinlemek isteyenler icin.
 
Death Magnetic, cok saglam bir Metallica albumu olmus. James'in eski vokal geri gelmis. Kirk sasirtici derecede guzel sololar atmis, hele ki Suicide & Redemption'un orta kismindaki slow bolum ve devamindaki sololarda kendini asmis adam resmen.
 
Hem metallica muzigi yapmislar hem de yeni riffler denemisler. Parcalar "And justice for all"'daki gibi 7 dk uzeri vs.
 
Butun parcalar guzel olmakla beraber, albumun en begendigim sarkilari
The end of the line; Broken, Beat & Scarred; The Day that never comes; All nightmare long; suicide & redemption.
 
Bir seylerle mutlaka karsilastiracaksiniz ancak, onyargilarinizdan kurtularak albumu soyle 1-2 gun dinlemenizi oneririm.
 
Yillar sonra bana hitap eden boyle saglam parcalar dinlemek ilac gibi geldi.

[skate]

Albüm çıktığı gün albümle ilgili uzun bir mesaj atasım geldi foruma ancak forumdaki kitlenin büyük bir bölümünün ilgilenmeyeceğini hissedip vazgeçtim. Ama yeri gelmişken şunu söyliim, ben Hydrogen'in bahsettiği Load albümüyle Metallica'ya 96 yılında küsen ve ancak Death Magnetic ile barışanlardanım. Benim birçok arkadaşım St. Anger albümünde barışmışlardı zaten ama ben nedense daha da bir nefret etmiştim bazı parçalardan.
 
Death Magnetic'de ise %100 aşık olmak, eski aşkıma kavuşmak gibi hislerden uzağım. Albüm genelinde bir tutarsızlık mevcut. Ancak benim için çok özel bir parça var ki o da "All Nightmare Long". Her dinleyişimde yerlerde süründüm zevkten. Gel gelelim "The Day That Never Comes"ın sonundaki Iron Maiden olarak başlayıp Judas Priest olarak devam eden sololara da bir o kadar anlam veremedim. Yani Metallica yine eski Metallica değil ama "artık" eskisinden daha kötü bir Metallica da değil.

[fredi]

uzun uzun bir fikir yazısı yazmaya yeltendim ama sonra zaten internetin her köşesinde aynı şeylerin yazılmış olduğuna kanaat getirip vazgeçtim. o yüzden kısaca özetleyeyim:

sırf dinlemiş olmak için albümün tamamını dinledim ve ondan sonra outlaw torn ve fixxxer'a geri dönüş yaptım. her ne kadar yeni metallica namına eli yüzü düzgün bir albüm olsa da çok ısınamadım. ama bazı albümler vardır ilk başta önyargıyla yaklaşılsa da sonradan ısınılır. (örneğin megadeth - risk) bu albüm de benim için böyle bir albüm olabilir.

[vigo]

kill'em all daki heycanı verdi, çok beğendim... hala "tabanca" gibiler... metallica roxxx!

[CaiSSoN]

Hydrogen'in bahsettiği Load albümüyle Metallica'ya 96 yılında küsen ve ancak Death Magnetic ile barışanlardanım. Benim birçok arkadaşım St. Anger albümünde barışmışlardı zaten ama ben nedense daha da bir nefret etmiştim bazı parçalardan.
 
Death Magnetic'de ise %100 aşık olmak, eski aşkıma kavuşmak gibi hislerden uzağım. Albüm genelinde bir tutarsızlık mevcut. Ancak benim için çok özel bir parça var ki o da "All Nightmare Long". Her dinleyişimde yerlerde süründüm zevkten. Gel gelelim "The Day That Never Comes"ın sonundaki Iron Maiden olarak başlayıp Judas Priest olarak devam eden sololara da bir o kadar anlam veremedim. Yani Metallica yine eski Metallica değil ama "artık" eskisinden daha kötü bir Metallica da değil.

valla katılıyorum. All Nightmare Long direk dikkat çekiyor zaten. Ama şöyle bir durum da var ki, dinledikçe yeni sound'a alışabiliyor insan. Çünkü hep eskiyle kıyaslama durumu oluyor falan, ama albümü biraz daha farklı bi sound ile dinlemek isteyenler bi "Death Magnetic Guitar Hero 3" search çeksinler, karşılaşacağınız şey sanıyorum ki daha tatmin edici olacak (ton olarak)